Page 475 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

Τέλος, ως προς την τρίτη γραμμή, που μοιάζει λίγο αινιγματική, φαινομενικά παράξενη

και ασυνήθιστη, αυτήν τη συναντάμε στην μεγάλη συνέντευξη του Deleuze με την Claire
Parnet (Αλφαβητάριο), που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του: μια συνέντευξη πλούσια
σε αναφορές στον εκπαιδευτικό κόσμο και που αποτελεί αστείρευτη πηγή σκέψης, μια

ζωντανή άσκηση φιλοσοφίας. Ο Deleuze αναφέρει, ότι ο ρόλος του ως δασκάλου ήταν

να συμφιλιώσει τους/τις μαθητές/τριές του με την μοναξιά τους. Ωστόσο, αυτή η
τοποθέτηση, δεν κάνει τον/την δάσκαλο/α ένα είδος θεραπευτή/τριας που νοιάζεται για

την προσωπική ζωή των μαθητών/τριών του, κάτι που Deleuze σατιρίζει και, στην
πραγματικότητα, αγνοεί. Η αναφορά αυτή αντίθετα, μπορεί να έχει να κάνει με το

γεγονός ότι ο Deleuze θεωρεί πως η δημιουργία είναι, στο βάθος, μια ατομική πράξη. Και
την ίδια στιγμή, όντας μια μοναχική πράξη, η πράξη της δημιουργίας επικαλείται πάντα

«έναν πληθυσμό που δεν υπάρχει ακόμα» («Η πράξη της δημιουργίας», 1988) - πρόκειται
για μια άλλη αινιγματική αναφορά του Deleuze, που δείχνει ότι, στο βάθος, η μοναξιά

είναι πάντα μια κατάσταση προσωρινής αναχώρησης ή μετάβασης. Έτσι, η συμφιλίωση
του καθένα και της καθεμιάς με τη δική του/της μοναξιά, θα μπορούσε να είναι ένας

τρόπος να μεταφερθεί σε μια κατάσταση δημιουργικής, αλλά και μιας συλλογικής ζωής,
που απομένει ακόμα να ζήσει.

Ιδού, λοιπόν, που τα λόγια της μικρής Izabella, «Δεν μου αρέσει να έχω φίλους. Με
αποτρέπει από το να είμαι μόνη μου», υπενθυμίζουν την αναφορά του Deleuze για το
έργο του/της δασκάλου/ας, ο/η οποίος/α θα διδάξει τους/τις μαθητές/τριές του να γίνουν

ευτυχισμένοι/ες με τη μοναξιά τους.

Τελικές παρατηρήσεις, αρχικές παρατηρήσεις: η φιλοσοφία και η συνάντησή της με την
παιδική ηλικία

Την επόμενη μέρα, ζητήσαμε τις σκέψεις των μαθητών και των μαθητριών για την
εμπειρία αυτή της επίσκεψής τους στο πανεπιστήμιο. Ο Kaiky Luis έγραψε: «Πήγα στο

UERJ και αισθάνθηκα τη ζωή και την αγάπη». Όπως είπε ο Giuseppe Ferraro, η
φιλοσοφία είναι ένα σχολείο σχέσεων (Ferraro, 2010, σ. 10). Η φιλοσοφία δεν γνωρίζει

αυτό ή εκείνο, αλλά καθιστά δυνατό να γνωρίζεις αυτό ή εκείνο - Ή με άλλα λόγια, η
φιλοσοφία είναι «επιμελητική» και όχι θεραπευτική. ‘Εχει να κάνει με την επούλωση

που προσφέρει η φροντίδα, δεν θεραπεύει τον άλλο, αλλά φροντίζει ώστε ο άλλος να
μάθει να φροντίζει τον εαυτό του (Στο ίδιο, σ. 11). Αυτό ακριβώς είναι που μας διδάσκουν

475