Page 330 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

Η έννοια του «γίγνεσθαι» κρύβει & αποκαλύπτει συνάμα τη διστακτική στιγμή και την

αμφισβητούμενη όψη του project, στο μέτρο κατά το οποίο φέρνει μπροστά (θέλοντας
την ίδια στιγμή να το αποσύρει) το διαμορφώνον, χειριστικό & διατακτικό υποκείμενο,
που μοιάζει έτσι να εγκαθιστά το αντικείμενο διαμέσου ενός είδους εργαλειακότητας

(εφόσον το αντικείμενο είναι χρήσιμο για το project) και έτσι να θέτει ερωτήματα στο

335
επίπεδο της ηθικής των αντικειμένων . Ένα είδος παιχνιδιού, ενός γιο-γιο που παίζεται
οριζόντια από το έδαφος: κατ’ αυτόν τον τρόπο, διαμορφώνεται μία επιφάνεια

δυνητικότητας για να γλιστράνε, αναπηδάνε τα συμβάντα, μόνο που στην αναλογία
αυτή, ο άξονας (το πρόσωπο που κινεί το μηχανισμό) και το σκοινί (που επιτρέπει αλλά

και περιορίζει την κίνηση προεκτείνοντας τη θέληση και τη δεξιοσύνη του/της
παίκτη/τριας), αποτελούν την υπονόμευση του συμβάντος. Το αντικείμενο «υπάρχει»

και εμπεριέχει δύναμη τη στιγμή της εκτόξευσής του, της επιστροφής του και της
336
δυνητικής διαφυγής του - τότε ίσως γίνεται συμβάν. Αυτή η εξάρτηση από το πλαίσιο
(παιχνίδι) και της κινήσεις του υποκειμένου, ως εξουσία που ασκείται, δεν διαφεύγει της
ηθικής συζήτησης. Εκτός εάν θα δεχόμασταν (και τείνουμε να το κάνουμε όχι μόνο για

ηθικούς λόγους) ότι το project προτείνει μία λογική συν-διαμόρφωσης τόσο του
υποκειμένου όσο και του αντικειμένου ή αλλιώς, ότι το αντικείμενο (επί)βάλλει στο

υποκείμενο (και εν τέλει στον εαυτό του) το ερώτημα της ίδιας τους της αλλαγής, του
ίδιου του «γίγνεσθαι». Εάν τα αντικείμενα όφειλαν να αφεθούν στην πραγμότητά τους,

κάτι που θα αντιστοιχούσε σε μία στάση μέριμνας απέναντι στα αντικείμενα,
ξαναβρίσκουμε την έννοια της Gelassenheit – ή αλλιώς, το να

αφηνόμαστε/εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας στα πράγματα, δηλαδή να τα αφήνουμε
στην ετερότητά τους, θα σήμαινε, παραδόξως, να είμαστε δεσμευμένοι/ες,

337
προσδεδεμένοι/ες στα πράγματα, διαμέσου των πραγμάτων .

Εκείνο λοιπόν το οποίο έγινε αντιληπτό κατά την παρέμβαση στην τάξη, είναι ότι το

στάδιο της συζήτησης, εκεί δηλαδή, όπου ωριμάζει η ιδέα μιας σχέσης με τα πράγματα

335 βλ. πχ. τις παρατηρήσεις της Silvia Benso στο: Benso, S., The Face of Things. A Different Side of
Ethics, Albany: Sate University of New York, 2000 & «The Face of Things: Heidegger and the Alterity
of the Fourfold», Symposium, 1 (1), 1997, σσ. 5-15.

336 Πρβλ. την ηθική των άψυχων αντικειμένων στο πλαίσιο των θεωριών της περιβαλλοντικής
ηθικής (Simon, P., «James , For the Sake of a Stone? Inanimate Things and the Demands of Morality»,
Inquiry: An Interdisciplinary Journal of Philosophy, 54:4, 2011, σσ. 384-397).

337 βλ. Benso, S., «The Face of Things: Heidegger and the Alterity of the Fourfold», ό.π., σ. 13.

330