Page 326 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

μεταμορφωμένα, φτάνουν μέχρι το «αντικείμενο» και χτυπούν μέσα του. Θα ήταν το

τελικό αντικείμενο ένα ΦΑ, επειδή η διαδρομή μέχρι τη διαμόρφωσή του ακολουθεί τα
βήματα μιας φιλοσοφικής μεθοδολογίας; Εάν λοιπόν το αντικείμενο γίνεται
φιλοσοφικό, αυτό το γίγνεσθαι, είναι ένα ανεξίτηλο μέρος της ύπαρξής του, δίχως

ωστόσο κανένα ισχυρισμό ορατότητας, απόδειξης ή επιβεβαίωσης. Αυτό που λάμπει για

μια στιγμή ως ΦΑ οφείλει να αποσυναρμολογηθεί & να συναρμολογηθεί εκ νέου, δίχως
καμία εγγύηση ότι αυτή η συναρμολόγηση θα μορφοποιήσει εν τέλει ένα ΦΑ. Είναι δε

αυτό ένα αντικείμενο που φέρει τη μνήμη της ανακάλυψης, της εφεύρεσης και της
από/αναδόμησής του, αλλά ως αυτό που το κρατά, δίχως πραγματικά να υπάρχει. Το

ΦΑ είναι πάντα ένα άλλο αντικείμενο, που, συγχρόνως, ξεχνά αυτό που φέρει και αυτό
που το φέρει, ώστε έτσι να συνεχίσει το γίγνεσθαί του. Η εκδίπλωση του project παίρνει

τη μορφή μιας εργασίας δεσίματος, πλέξης, ύφανσης που διακόπτονται από αναδύσεις
που οδηγούν είτε στο ξήλωμα των ήδη καμωμένων υφάνσεων είτε σε άλλες υφάνσεις.

Έτσι, κατά την έλευση των αντικειμένων, αφήνονται το αντικείμενο και η έννοια να μας
αντικρύσουν (αφηνόμαστε στο κοίταγμά τους). Το γίγνεσθαι του αντικειμένου

αποτελεί μία εμπειρία που περιλαμβάνει αδιακρίτως το νοητό και το αισθητό, δίχως
πρωταρχικότητα και προτεραιότητα.

Τα ΦΑ είναι απόν: δίχως ρίζες στο χώρο & στο χρόνo, μόνο εξακτινώσεις – είναι ωστόσο
περισσότερο ριζωματικό, παρά ρίζωμα, διότι μπορεί και να μην υπάρχει, παρά
παροδικά, καθόσον ανα-δημιουργείται ανά πάσα στιγμή και γίνεται ένα μετέωρο,

νοηματικά κ κατασκευαστικά – μόνο η σκέψη μπορεί να του δώσει μία ορισμένη

πραγματικότητα, ενώ η φευγαλέα συγκεκριμενικότητά του, περισσότερο το
απασφαλίζει παρά το ασφαλίζει σε μία μορφή. Μοιάζει έτσι να αντιστοιχεί σε μίας

μορφής πανουργία. Εάν το φιλοσοφικό προϊόν μπορεί να εμφανιστεί στον ανθρώπινο
χωρόχρονο, είναι όπως η φιλοσοφική ενέργεια: συμβαίνει, αλλά η μορφή της είναι

ουσιωδώς άϋλη, μπορεί ή όχι να ενυλωθεί (εάν ισοδυναμεί με μία ιδέα ή μία θεωρία), και
κανόνα ενσωματώνεται, ως σκέψη επιλογή και κίνηση, στην ανθρώπινη ύπαρξη και τις

πράξεις της. Δεν έχει το χάρισμα της ορατότητας (αλλά ο φορέας της μπορεί να είναι
ακουστικά αισθητός μέσω το λόγου), λειτουργεί περισσότερο φασματικά και

παράδοξα: επικάθηται ή ενυπάρχει σε ενυλώσεις, αλλά διαφεύγει. Ξεκινάμε σε ένα
τέτοιο project γνωρίζοντας, κατανοώντας, απαντώντας και, σταδιακά, ξαφνικά, δεν

έχει τίποτα απαντηθεί και κατανοηθεί.

326