Page 325 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

συγχρόνως, ως αντικείμενο (διότι εμφανιζόμενο, αντιληπτό) και ως φιλοσοφικό

αντικείμενο, διότι έχει παραχθεί μέσα σε αυτήν την προοπτική (κείμενο έκτοτε
μπροστά μας), θα θέλαμε να αποκατασταθεί κάθε φορά το ερώτημα μιας δυνατής,
αλλά όχι οριστικής, κατανόησης του ίδιου του φιλοσοφικού, σε μία τροπικότητα στην

αρχή εγχειρηματική.

Γι’αυτό, η πράξη της ίδιας της εγείρουσας παρα-γωγής (πρό-τασης) /εγκατάστασης

καταλήγει, από τη στιγμή που το αντικείμενο θα εγερθεί στο χώρο, να καταφέρει ώστε
η αρχική αμφιβολία να διεισδύσει, να επαναλάβει τον εαυτό της. Eίναι μία προσπάθεια

να ξεπεραστεί η τάση για πρώιμη πραγμοποίηση (μεταλλαγή σε πράγμα) των
αντικειμένων έρευνας, που δεν θα μπορούσαν έτσι έκτοτε, ούτε να περιπέσουν στην

κατάσταση διαθεσιμότητας και παθητικότητας των συνήθων παιδαγωγικών υλικών,
ούτε στην επισφαλή ακινησία των αντικειμένων σε έκθεση – και έτσι να εγκαινιαστεί

μία πρακτική που συνδέει την οπτική με τον λόγο & την πράξη, συμπεριλαμβανομένου
του σώματος από την πρώτη στιγμή. Επομένως, το project δεν περιορίζεται και δεν

εξαντλείται στη μόνη άσκηση της νόησης ούτε της όρασης, ούτε του φαντασιακού ούτε
της γλώσσας. Δεν αναπτύσσεται μέσα στην απόσταση και τον διαχωρισμό ανάμεσα στο

υποκείμενο και το αντικείμενο, δεν περιορίζεται στη καθήμενη και ακίνητη στάση, δεν

περιορίζεται στο στοχασμό και το λόγο. Το άδραγμα, η σύλληψη, η επεξεργασία και η
διαμόρφωση των «αντικειμένων», η αναγνώριση και η ερμηνευτική των ιχνών τους της
απουσίας τους ή της ανυπαρξίας τους (υφαίνοντας έτσι έναν ιστό υποστήριξης αλλά

επίσης ένα συνδετικό νήμα με κάθε διαφορετικό αντικείμενο, αλλά και ανάμεσα στα

διαφορετικά αντικείμενα (εξίσου όμως προκαλώντας διακοπές, αρνήσεις,
οπισθοχωρήσεις προς μία πιθανή κατάρρευση των αντικειμένων και των υποκειμένων

τους).

Τα ερωτήματα και τις εννοιολογικές συνεισφορές, όχι μόνο ως ραφές, συναρμογές,
κλεισίματα αλλά επίσης ως ανοίγματα, ρωγμές, ρήγματα ή εν-τάσεις, κερδίζουν αργά τη

λειτουργία τους ως φορέων προδρομικών αδραγμάτων αυτού που θα γίνει ή όχι (ή θα
παύσει να γίνεται) ένα «αντικείμενο», σε μία προσπάθεια που φέρει εν εαυτή ένα

στοχασμό και μία αντανάκλαση της έννοιας. Με άλλα λόγια, το «αντικείμενο»
ορθώνεται στην άκρη μίας τέτοιας προσπάθειας συγκεκριμενοποίησης, όπως ένας

κόμβος από διαδρομές που διανύονται μέσα από τα ερωτήματα που τα υποκείμενα
θέτουν. Η καρδιά της έννοιας και των νευρώσεών της, μεταγγισμένα, απορροφημένα,

325