Page 333 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

το τραβώ επάνω μου. Εν τέλει, αυτό που κατεξοχήν «είδαν», ήταν ο εαυτός τους και ο

κόσμος ως φωτογραφία ή μέσα από μία φωτογραφία.

Το παρακάτω κείμενο ενσωματώνει σε τυχαία σειρά, κομμάτια από τις σκέψεις τους,

καθώς οργάνωναν το φωτογραφικό υλικό & το σχολίαζαν με άξονα το σώμα. Και

επιλέχτηκε η τυχαία σύνταξη των κομματιών, διότι, αναδεικνύει με πειραματικό τρόπο
το εσωτερικό νήμα που εν τέλει συνέχει τα αποσπάσματα, ως εάν αυτά να ήταν

θραύσματα από το ίδιο «σώμα» και ως εάν το σώμα αυτό να μην υπάρχει εν τέλει παρά
μέσα από τη θραυσματοποίησή του και την οντολογικοποίηση των θραυσμάτων του:

Σώμα είναι καθετί που πιάνω και αγγίζω. Ό,τι συνδέεται με το ανθρώπινο σώμα. το

εγκλωβισμένο σώμα, το δικό μου σώμα, το απλό σώμα, το κανονικό σώμα, το προβληματισμένο
σώμα, σώμα που περπατά και μιλά, σώμα λυπημένο σώμα, ξύλινο σώμα, εγώ ένα σώμα και τα
δύο μαζί σώμα, διαφορετικό στοιχείο δικό μου, ένα ΣΩΜΑ ΒΑΡΥ σχισμένο, ενιαίο σώμα, σώμα
γιατί το πιάνω, σώμα γιατί είναι σχήμα, γιατί νιώθει, γιατί είναι καινούριο, γιατί έχει καρδιά γιατί

έχει άλλο και άλλα, γιατί αποτελεί σώμα μικρότερο- μεγαλύτερο ζώου ανθρώπου λουλουδιού
και δέντρου, το σώμα της πόλης χωρίς στέγη, κομμάτι από σώμα που ακουμπάω, αγγίζω,
μυρίζω, αγκαλιάζω, φροντίζω, σώμα που θυμίζει, που κοιμάται, που είναι διαφορετικό σώμα

που διαφέρει, σώμα χαρούμενο. αγΓίζω ό,τι με σώμα το ανθρώπινο μου ΔΙΚΟ σώμα. Το σώμα

333