Page 287 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

της παρέμβασης, προσκαλώντας τον κάθε ένα και τη κάθε μία σε μια «πρώτη κατάδυση

στη μνήμη και το φαντασιακό του νησιού, στο χνάρι του θρυλικού ‘πλοίου
φαντάσματος’, ανεκτικού σε όλες τις προβολές». «Η ‘καλλιτεχνική και φιλοσοφική’
παραμονή μας στη Λέρο άρχισε στις 17 Οκτωβρίου του 2016 […] με τα μέσα του

καλλιτέχνη και αυτά του φιλοσόφου και με τη δέσμευση της σύζευξής τους».

Όμορφο σκαρί μου, ώ μνήμη μου...

Guillaume Apollinaire

«Ο καλλιτέχνης είναι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον εξοικειωμένος με το
φαντασιακό των στοιχείων». Για τη συγκεκριμένη περίσταση, της παρέμβασης στα

σχολεία, είχε ανάγκη από ένα ονειρικό υλικό:

«Το βρήκε στην αέρινη ελαφρότητα και ρευστότητα ενός λεπτού, πλαστικού
πέπλου, που μία απλή κίνηση του αέρα αρκούσε για να το ανακινήσει και μια
απλή χειρονομία μπορούσε να το μεταμορφώσει και να ενορχηστρώσει με αυτό

να συνθέσει μία τεράστια και ευφορική χορογραφία: ως εάν η παραμικρή κίνηση,
όσο άτολμη κι αν ήταν παρέπεμπε στο θαύμα της γέννησης των μορφών. Ο
φιλόσοφος, από την πλευρά του, δεν μπορούσε να συνοδέψει και ακόμα

καλύτερα να τροφοδοτήσει τη συμφωνία των γεννώμενων μορφών και να
αναδείξει τη συγγένεια μεταξύ μορφών και ιδεών, παρά συνδέοντάς την με το
λόγο, φιλοσοφικό και ποιητικό» (από τον Bachelard, στον Jean-Christophe Bailly
και από τον Γιάννη Ρίτσο στον Apollinaire).

H αρχική ιδέα ήταν να κατασκευαστεί ένα γλυπτό στη βάση ενός σκελετού παλιάς

βάρκας. Μέσα από την περιήγηση στο νησί και τη συνομιλία με τους ανθρώπους, «η ιδέα
που άρχισε να παίρνει μορφή σκιαγραφούσε ένα γλυπτό με καθαρές, κοφτές, ελαφρές

γραμμές, συναρμολόγηση καταρτιών ή σωλήνων ενισχυμένη με στριφτά σιδερικά». «Η
κατασκευή αντικείμενων σε σχήμα βάρκας με ανακυκλώσιμα υλικά, παλιούς

μεταλλικούς τενεκέδες, κομμάτια λαμαρίνας, χαρτόκουτα κλπ, είναι μία κοινή,

παραδοσιακή πρακτική στη Λέρο, συνδεδεμένη με μνήμες του πολέμου και του
παρελθόντος». Αρκούσε ένα μόνο κομμάτι μετάλλου για να κατασκευάσει κανείς αυτά
τα γλυπτά, ταυτόχρονα παιχνίδια και στολίδια: ονομάζονται «κουρίτα» και

συμβολίζουν την ελπίδα). Ανακαλύπτοντας την τελετουργία της κουρίτας, ο Yves Henry

και ο Αlain Kerlan έφεραν στο προσκήνιο κ’ αξιοποίησαν την ταινία του René Clément,
Απαγορευμένα παιχνίδια, με θέμα το τελετουργικό δύο παιδιών μπλεγμένων στην

287