Page 395 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

(…χειροκροτήματα…)

Η ικανότητα να αντιληφθώ τη στιγμή που η συζήτηση άρχισε να προκαλεί «νοητική

κόπωση», η οποία εκδηλωνόταν με την αποστασιοποίηση των παιδιών από τη
διαδικασία της συζήτησης ήταν κάτι πολύ σημαντικό για τη διαδικασία: αυτή έπρεπε να

καταγραφεί στη συνείδηση των παιδιών με τη διάθεση της οικειοθελούς συμμετοχής σε
αυτήν, εφόσον θα υπαγορευόταν από τη δική τους, προσωπική εσωτερική παρόρμηση.

Έτσι έπρεπε να βρίσκομαι σε μια κατάσταση εγρήγορσης προκειμένου να
αντιλαμβάνομαι πότε ένας κύκλος συζήτησης είχε ολοκληρωθεί, ώστε να υποστηρίξω

τη συνέχεια της συζήτησης ή το κλείσιμο της.

Παρατήρηση 2 η

Η τάξη με έβαλε στο δικό της ρυθμό. Τα παιδιά σε αυτή την τάξη είναι ιδιαίτερα ζωηρά
και ατίθασα… ήταν ωστόσο πολύ καλοί ακροατές. Βρήκαν γρήγορα «την απάντηση»

και η συζήτηση ξέφυγε τελείως από το βιβλίο… δεν υπήρξε καμία αναφορά σε αυτό…
πέρα από το «μωρό»… σαν να μην υπήρχε το παραμύθι… ή να υπήρχε θολά στην

συζήτηση, χωρίς ωστόσο να την ορίζει…

Προσπαθώ να βρω το ενδιαφέρον των παιδιών το οποίο δεν μπορεί να συνδεθεί με την

απάντηση…αυτή την έχουν βρει … υπάρχει όμως κάτι στο κείμενο το οποίο τα κρατάει
σε μια «ετοιμότητα» σκέψης και προβληματισμού…:

Π1: Εμένα μου άρεσε εκεί που το κοριτσάκι έφυγε…

Δ: Το κοριτσάκι που έφυγε… ποιο ήταν το γιγάντιο πραγματάκι;
Π2: Το μωρό!!!
Δ: Γιατί είναι το γιγάντιο πραγματάκι το μωρό;

Π3: Επειδή δεν είχε γεννηθεί ακόμα…
Δ: Το μωρό δεν έχει γεννηθεί…; Πώς δεν έχει γεννηθεί …; Αφού υπάρχει…
Π4 : Αλλά είναι παιδί ακόμα…
Δ: Τί σημαίνει αυτό;

(…σιωπή…)

Π7: Επειδή είναι παιδί…
Δ: Και τί σημαίνει να είναι κάποιος παιδί;

Π8: Γιατί εμείς που είμαστε παιδιά σημαίνει κάτι;

395