Page 400 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

Π3: Εμένα μια φορά δε με παίζανε στο διάλλειμα στο σχολείο και μετά που με
παίζανε ήμουν χαρούμενος…

Π6: Μια φορά που δεν ήταν οι φίλες μου εδώ ένοιωσα μοναξιά…

Τα παιδιά αναστατώθηκαν … κουράστηκαν… ένιωθα ότι η συζήτηση έπρεπε να
κλείσει…

Δ: Κουβεντιάσαμε ωραία;

(… όλα μαζί: ναι!!!!)

Δ: Το γιγάντιο πραγματάκι το βρήκαμε;

Π4: Ναι, ένα μωρό που ήταν ευτυχισμένο…
Δ: Συμφωνούμε;
Δ:…κι εμείς οι μεγάλοι πρέπει να ξαναγίνουμε μωρά;

(…παιδιά: ναι… όχι… φωνές και διαφωνίες)

Τα παιδιά δεν συμφώνησαν…

συνοψίζοντας…

Η διαδικασία της συζήτησης, δεν οδήγησε σε μια απάντηση αποδεκτή από όλα τα
παιδιά, σε μια «σωστή» απάντηση και η δική μου παρουσία στη συζήτηση, απαιτούσε

την ταυτόχρονη απουσία μου, σε σχέση όχι μόνο με την εκπαιδευτική κουλτούρα που
κουβαλούσα, αλλά και τις προσωπικές μου αντιλήψεις και στάσεις. Όφειλα να

υποστηρίζω τη διαδικασία, χωρίς να παρεμβαίνω σ’ αυτήν, σε μια προοπτική πλήρους
απουσία μου.

Στο τέλος της διαδικασίας, φάνηκε ότι τα παιδιά δεν τα απασχόλησε ιδιαίτερα το αρχικό
ερώτημα που είχε τεθεί εξ αρχής από το κείμενο 403 , αλλά η δική τους σκέψη στο

403 «[…] όσο προχωρά η ανάλυση, είναι δυνατόν η ανάπτυξη της έννοιας να εξυπηρετεί
περισσότερο την κατανόηση του ίδιου της του εύρους και βάθους και λιγότερο την ίδια την
κατανόησή της ως μέρους του συγκεκριμένου κειμένου. Πάντως, όσο μεγαλύτερο φιλοσοφικό
βάθος ή φιλοσοφική ποιότητα έχουν οι έννοιες, όπως τις εμπεριέχει το κείμενο, τόσο
περισσότερο φαίνεται ότι η φιλοσοφική ανάλυση βρίσκεται εντός της ωστικής δύναμης του
κειμένου» (βλ Θεοδωροπούλου, Έ., « ‘Κάτι μέσα του’: Σημείωμα περί φιλοσοφικών ευρημάτων
σε λογοτεχνικούς τόπους», ό.π., σ. 34).

400