Page 320 - Amechanon_vol1_2016-18
P. 320

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846



                   φωτογραφίας,  καθώς  γίνεται  αποδέκτρια  ερωτήσεων  που  αποσαφηνίζουν  το

                   καθεστώς της, συμβαίνει, ενώ τα παιδιά, αναρωτιούνται γιατί να είναι ή να θεωρείται
                   ότι είναι «ωραία» μία φωτογραφία: είναι αυτό ένα κριτήριο για να την τραβήξουμε ή να
                   την προσέξουμε ή το κριτήριο αυτό είναι αδιάφορο απέναντι σε κάτι που μας ωθεί να

                   την  τραβήξουμε  ή  να  τη  συζητήσουμε  και  που  είναι  βιωματικά  προσδιορισμένο  ή

                   κρύβεται στον εγκατεστημένο (αν και μη συνειδητό) τρόπο σκέψης. Τι νόημα εν τέλει
                   έχει η φωτογραφία;


                   Οι  διαστάσεις  της  φωτογραφίας  τις  οποίες  ανέμενε  ο  εισηγητής  να  αναδειχθούν

                   (ανάμνηση,  νοσταλγία,  ομορφιά,  εμφάνιση  του  υποκειμένου,  φαντασιακό,  μέλλον,
                                                                            328
                   στιγμή, μαρτυρία, σκέψη, ταυτότητας, αφήγηση ιστορίας) , πράγματι εντοπίστηκαν
                   όλες,  εμμέσως  ή  αμέσως,  υπαινικτικά  ή  σαφώς,  από  τα  παιδιά  και  αυτό  ήταν  ήδη
                   ενδιαφέρον. Η συζήτηση ωστόσο, ανέσυρε και τις παρακάτω αποχρώσεις, στις οποίες

                   τα παιδιά φάνηκε να σκαλώνουν ή να επιμένουν, με ερωτήσεις ή σχόλια -η αποτύπωσή
                   τους δημιουργεί ένα πλαίσιο κατανόησης του φωτογραφικού γεγονότος, όπως αυτό

                   αναπτύχθηκε  στην  τάξη.  Στην  πραγματικότητα,  τα  παιδιά,  αποσπασματικά,
                   υπαινικτικά, δειλά, εμπλούτισαν τις βασικές διαστάσεις (θεματικές ή εννοιολογικές), τις

                   οποίες και γρήγορα εντόπισαν προσπερνώντας τες μέσα από την αναφορά σε μικρές
                   λεπτομέρειες:


                       1.  Η  κάθε  (αναφορά  σε)  ανάμνηση  ή  αντιστοιχεί  σε  συγκεκριμένη  ανάμνηση  ή

                          παραπέμπει σε άλλη ανάμνηση ή ανακαλεί σειρά άλλων αναμνήσεων, ξυπνά,

                          δηλαδή, τη μνήμη κ τους μηχανισμούς της.

                       2.  Στη  συνέχεια  της  ανάκλησης  αυτής,  δημιουργείται  ένα  πεδίο  νοσταλγίας,  το
                          οποίο  τα  παιδιά  το  συνδέουν  (ή  το  συγχέουν)  με  την  «ομορφιά»  του

                          απεικονιζομένου στοιχείου στη φωτογραφία («η φωτογραφία είναι ωραία, διότι
                          μου  θυμίζει  τι  όμορφα  περάσαμε  εκεί»).  Η  επανάληψη  αυτής  της  φυσικής

                          σύνδεσης  ωστόσο,  και  η  προσπάθεια  να  αποσαφηνιστεί,  ανέσυρε  κατ’
                          επανάληψη το ερώτημα: «ποια φωτογραφία είναι ωραία» ή τι κάνει ωραία τη

                          φωτογραφία».  Ακριβώς  αυτή  η  εμπλοκή,  έφερε  τα  παιδιά  σε  διαδικασία  να
                          σκεφτούν το βασικό ερώτημα: «τι είναι φωτογραφία» και στη συνέχεια, «Γιατί





                   328  Βλ. Kerlan, Α., ό.π.



                                                           320
   315   316   317   318   319   320   321   322   323   324   325