Page 349 - Amechanon_vol1_2016-18
P. 349

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846



                   Έτσι, στο σχολείο ενδημούν και παρεπιδημούν εύκολα placebo φιλοσοφίας, τόσο ώστε

                   και η ίδια η φιλοσοφία, να μαθαίνει σταδιακά να μοιάζει, ολοένα περισσότερο σε αυτά,
                   για να αποκτήσει την εγγύηση της συμμετοχής στο δημόσιο χώρο (εν είδει πάντως naïve
                   ή λαϊκής φιλοσοφίας). Η ιδέα της μεταφοράς της έννοιας/έγνοιας της φιλοσοφίας στην

                   ιδιόμορφη  ανεμελιά  των  σχολικών  χώρων  οφείλει  να  εντοπίσει  ένα  αυλάκι  ή  μια

                   χαρακιά - πίσω από την αναγκαία επιστημοσύνη, το χτιστό και άχτιστο ύφος: εφόσον
                   εκπαιδευτικοί (επειδή όχι οι φιλόσοφοι) καλούνται να επιμεληθούν εκείνες τις ελαφριές

                   ραφές που κρατούν τις σκέψεις ενωμένες και μαγικά άραφτες. Πέρα από το αλάτι των
                   «πληροφοριών», της πρόθεσης συγκρότησης ενός μηχανισμού «φιλοσοφικοποίησης»

                   του αναλυτικού προγράμματος, με όλη τη ρητορική που αρμόζει στο εγχείρημα    348 , για
                   τη  φιλοσοφία,  το  νόημα  δεν  αντιστοιχεί  σε  κατάκτηση,  νίκη  και  λεηλασία  και  δεν

                   παρευρίσκεται στα στερεοτυπικά παράγωγα. Υπάρχουν όμως «πατημασιές», εκδορές,
                   κινήσεις και χειρονομίες που μπορεί να έχει νόημα να εμφανιστούν και να διεκδικήσουν

                   τόπο και χρόνο στις μελέτες και τις πράξεις μας.


                   Εκκινώντας από το κείμενο: η λογοτεχνική αφορμή

                   I think that one cannot draw clear boundaries between literature and philosophy.

                          «[…]
                          GA: Philology was always an essential part of my research. And not only because it
                          occurred to me to do philological works in a technical sense  – I think about the
                          reconstruction  of  Benjamin’s  book  on  Baudelaire  and  the  editing  Caproni’  s

                          posthumous poems – but because philology and philosophy, the love of words and
                          the love of truth, cannot be separated in any way. The truth dwells in language and
                          a philosopher who neglects this place would be a poor philosopher. Philosophers,

                          like poets, are first and foremost the guardians of language, and this is a genuinely
                          political task, especially in a time like ours, which tries by all means to blur and
                          distort the meaning of words»  349 .



                   μετάφραση  της  συνέντευξης  από  τα  ιταλικά  επιμελήθηκε  ο  Ido  Govrin,  με  την  άδεια  της  La
                   Repubblica.

                   348  Βλ. Θεοδωροπούλου, Έ., «Με το κεφάλι της Μέδουσας στο δισάκι ή το μπιζέλι κάτω από τα
                   παπλώματα. Εισαγωγή», στο: Θεοδωροπούλου, Κ., Έ., (Επιστημ. επιμ. μτφρ. εισαγ.), Φιλοσοφία,
                   φιλοσοφία είσαι εδώ; Κάνοντας φιλοσοφία με τα παιδιά, (πρόλ. Kennedy, D.,), ό.π., σσ. 19-53.

                   349  Στο ίδιο.



                                                           349
   344   345   346   347   348   349   350   351   352   353   354