Page 402 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

Προσπάθησα, δηλαδή, ως πρακτική άσκηση σε σχέση με την παραπάνω κουλτούρα 405 ,

να μπω στη διαδικασία της συζήτησης, χωρίς να έχω μια πορεία στο μυαλό μου «ένα
σχέδιο διδασκαλίας», αλλά την ανησυχία για τη φροντίδα της ίδιας της κοινής πορείας
των σκέψεων, σε σχέση με την ικανότητα μου να λειτουργώ ως μέρος της πορείας

αυτής, να αφομοιώνω και τις μικρότερες λεπτομέρειές της, τις λεκτικές εκφράσεις, τις

μη λεκτικές, τα υπονοούμενα, τις κινήσεις και τις στάσεις του σώματος, τις σιωπές και
τις ζωηρές εκδηλώσεις. Να εμπιστευτώ την ικανότητα των παιδιών στη σκέψη, να

σεβαστώ τη δική τους σκέψη, να υποστηρίξω το δικαίωμά τους να εκφράσουν την
όποια σκέψη τους, να υποστηρίξω το δικαίωμα τους να μην εκφράσουν σκέψη, να

εξαφανίσω κάθε δική μου σκέψη/άποψη/προτίμηση ως προς το θέμα το οποίο
συζητούσαν, να διευκολύνω την ερευνητική διαδικασία της συζήτησης ενισχύοντας τα

ερωτήματα τα οποία έθεταν τα παιδιά με σκοπό τη βαθύτερη εξέταση των ζητημάτων,
στο μέτρο που η διαδικασία μπορούσε να αντέξει. Να υποστηρίξω τη διαδικασία της

συζήτησης, ώστε κάθε παιδί να μπορέσει να προβληματιστεί να σκεφτεί και να
αναστοχαστεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Να δημιουργηθεί μέσα από τη

διαδικασία, ένα ασφαλές περιβάλλον, ώστε, κάθε παιδί να μπορέσει να δημιουργήσει
τις δικές του αντιλήψεις σε σχέση με τα θέματα που τέθηκαν σε συζήτηση. Να

ενεργοποιήσω την ικανότητά μου να παρατηρώ τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές
ανάμεσα στην ψυχολογική και τη φιλοσοφική αντιμετώπιση των ζητημάτων που

προέκυπταν, ώστε να μην εξελιχθεί η συζήτηση σε ένα «ψυχολογικό εργαστήρι». Να

405 Η Θεοδωροπούλου αναφέρεται στη λειτουργική διάκριση μεταξύ της φιλοσοφικής
εκπαίδευσης και της φιλοσοφικής κουλτούρας τονίζοντας ότι «η φιλοσοφική εκπαίδευση
καθόλου δεν αντιστοιχεί σε μια τυχαία και αδιάφορη ως προς τα αποτελέσματά της (τόσο για
την εκπαίδευση όσο και για την φιλοσοφία) επιλογή φιλοσοφικών στοιχείων (χωρίς πρόθεση
δηλαδή να συγκροτηθεί μια συνεκτική μορφή φιλοσοφίας,) ενώ αντίθετα η φιλοσοφική
κουλτούρα δίχως αναγκαστικά να παραπέμπει με απολύτους όρους στο φιλοσοφικό είναι
σκέπτεσθαι και διάγειν θα έτεινε να αποκαθιστά μια πρόθεση συνάρθρωσης των διαφορετικών
επιπέδων φιλοσοφικής εμπειρίας ως μιας πυκνής εμπειρίας που συνέχει το πρόσωπο στο
σύνολό του και που, ως εκ τούτου αποβαίνει σημαντική εκπαιδευτική εμπειρία με προεκτάσεις
στη συγκρότησή της μορφής του πολίτη αυτή τη μορφή στην οποία επενδύουν μακροπρόθεσμα
οι εκπαιδευτικές ασκήσεις διαμόρφωσης του χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα πάντως
φιλοσοφική εκπαίδευση και φιλοσοφική κουλτούρα δεν είναι παρά εμφανίσεις του
φιλοσοφικού συνεχούς -νοηματοδοτούνται αμοιβαία και αλληλοτροφοδοτούνται και εφόσον
συμβαίνει αυτό, ολοκληρώνουν τον φιλοσοφικό ορισμό. Το πέρασμα από την εκπαίδευση στην
κουλτούρα είναι αμφίδρομο και συνεχές και μάλιστα το πέρασμα από τη φιλοσοφική παράδοση
στην παιδαγωγική της φιλοσοφίας (ή στην παιδαγωγική που αφορά στη φιλοσοφία) ως ένα
ζήτημα για την ίδια τη φιλοσοφία στην καταστατική σχέση της με το διάλογο -δηλαδή ένα
πέρασμα το οποίο μπορούμε να το μελετήσουμε όχι μόνο διαχρονικά, ως κομμάτι της ιστορίας
της φιλοσοφίας αλλά κυρίως συγχρονικά, ως κομμάτι της διαμόρφωσης της φιλοσοφικής
κουλτούρας» (Θεοδωροπούλου, Έ., «Η διαλογική εκζήτηση στην εκπαίδευση και η φιλοσοφική
δυστροπία», ό.π., σσ. 253,254).

402