Page 404 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

θέσω τον εαυτό μου ολόκληρο μέσα στη διαδικασία, ώστε όχι μόνο να την διευκολύνω,

αλλά να μπορώ να παρεμβαίνω, αν χρειαζόταν, αναγνωρίζοντας-αν είναι δυνατόν-όχι
τη δική μου προοπτική ως προς τη συζήτηση, αλλά την ανάγκη της ίδιας της
407
διαδικασίας . Αυτό νομίζω ήταν το πιο επίπονo μέρος της, εφόσον όφειλα,
ταυτόχρονα, να υποστηρίζω, και να διευκολύνω τη συζήτηση, χωρίς να την καθοδηγώ,

κάτι που μάλλον δεν φαίνεται να κατάφερα πάντα. Έπρεπε να απαλλαγώ στην πράξη
πλέον από τον διδακτισμό με τον οποίο γαλουχήθηκα ως μαθήτρια /φοιτήτρια/

εκπαιδευτικός.

Είναι αλήθεια, ότι αρκετές φορές «ενθουσιάστηκα» από τις τοποθετήσεις των παιδιών
και είτε λεκτικά είτε με τον ήχο της φωνής μου αισθάνθηκα ότι παρεμβαίνω στη

διαδικασία. Καθώς επανήλθα αργότερα στις σημειώσεις μου, διαπίστωσα εκ νέου την
«αδυναμία» μου να αποστασιοποιούμαι, σε εκφάνσεις της συζήτησης όπου οι

εκφραζόμενες σκέψεις των παιδιών φαίνονταν να ικανοποιούν περισσότερο τις δικές
μου απαιτήσεις ως προς το βάθος και την ποιότητα της διαδικασίας (μου ήταν πιο

εύκολο να αποστασιοποιούμαι, όταν δεν συμφωνούσα).

ιδεών και θεμάτων ενύπαρκτων στο λογοτεχνικό κείμενο ή παραγόμενων από αυτό
παρακάμπτοντας έτσι γρήγορα τόσο τη λογική και τους προσίδιους στη φιλοσοφική ανάλυση
τρόπους όσο και τους ενδεχόμενους περιορισμούς της λογοτεχνικής κατασκευής σε σχέση με τα
εργαλεία ανάλυσης (Θεοδωροπούλου, Έ., «‘Κάτι μέσα του’: Σημείωμα περί φιλοσοφικών
ευρημάτων σε λογοτεχνικούς τόπους», ό.π., σ. 28).

407
Ο Lipman αναφέρει ότι «η ιδέα να ακολουθεί κανείς τον συλλογισμό, όπου οδηγεί, προκαλεί
σύγχυση από την εποχή που ο Σωκράτης την ανακοίνωσε ως κατευθυντήρια αρχή της δικής του
φιλοσοφικής πρακτικής» (Lipman, M., Η Σκέψη στην Εκπαίδευση, μτφρ. Σαλαμάς, Γ., επιμ. Παππή,
Β., Αθήνα: Πατάκης, 2003, σ. 102.) Η διερεύνηση, αναφέρει ο Lipman «πραγματοποιείται εντός
καταστάσεων, συνόλων ή πλαισίων τα οποία καθορίζονται από τη δική τους ποιότητα, η οποία
ενοποιεί όλα τα στοιχεία τα οποία συνθέτουν μια κατάσταση σε ένα σύνολο […] και αποτελούν
τις πρωταρχικές όψεις, που προσδίδουν μια αίσθηση κατεύθυνσης […] Όποιος είναι μέλος μιας
τέτοιας κοινότητας γίνεται μέτοχος αυτής της ποιοτικής παρουσίας […] η οποία πιο εύκολα
κατέχεται από ό,τι περιγράφεται» (Στο ίδιο., σσ. 102,103). Σχετικά με τον διαμορφωτικό
χαρακτήρα της φιλοσοφίας η Έ. Θεοδωροπούλου αναφέρει ότι «λειτουργεί ενορχηστρωτικά
[…] οργανώνοντας ή αποδιοργανώνοντας συνεκτικά σχήματα, τα οποία εδράζονται σε μια
σκέψη […] που μπορεί, να δίνει το «προσωπικό» νόημα την προσωπική κατανόηση που
αντιστοιχεί σε κάθε βίωμα ή πράξη του ατόμου» (Θεοδωροπούλου, Έ., Εισαγωγή στο Φιλοσοφία
για Παιδιά. Το Κουκλονοσοκομείο, ό.π., σ. 17.) Εάν λοιπόν, «σημείο εκκίνησης της φιλοσοφικής
εργασίας με το παιδί ως συνερευνητή ή συνομιλητή είναι η ανάγκη του να θέτει ερωτήματα, να
πειραματίζεται με τη σκέψη» (Στο ίδιο., σ. 17) τότε η δική μου ευθύνη σε σχέση με την παρέμβαση
που επιχειρήθηκε, ήταν να ακολουθώ αυτή τη σκέψη και να υποστηρίζω την βαθύτερη
διερεύνησή της, εντός του πλαισίου το οποίο είχε οριοθετηθεί από τις προϋποθέσεις της έρευνας.

404