Page 426 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

Π10: Όχι … με τον Π15 διαφωνώ…κι εμείς μπορούμε να βρούμε φαγητό… να
ανεβούμε σε ένα δέντρο και να βρούμε καμιά μπανάνα καμιά κολοκύθα…και να

τη φάμε… τα ζώα δεν μπορούν να βρουν τροφή έτσι απλά…
Δ: Ακούτε τι λέει ο Π19; Λέει ότι ο άνθρωπος μπορεί να βρει τροφή σε διάφορα
περιβάλλοντα… είναι πολυμήχανος … σαν τον Οδυσσέα… ένα ζώο μπορεί; Αν
πάρεις έναν άνθρωπο και τον βάλεις σε ένα δάσος θα βρει τρόπους να φάει…και

ας μην έχει εστιατόρια ηλεκτρικές κουζίνες…ένα ζώο αν το πάρεις από το δάσος
και το φέρεις μέσα στην πόλη θα μπορέσει να βρει τροφή;
Π15: Διαφωνώ...γιατί πες Π19 ότι είσαι στην έρημο και δεν έχει τροφή… πώς θα

επιβιώσεις;
Π8: Θα φύγεις από την έρημο και θα πας αλλού…

(…χτυπάει το κουδούνι…)

Παρά την έντονη νοητική προσπάθεια την οποία είχαν καταβάλλει οι μαθητές και οι

μαθήτριες, η διακοπή της συζήτησης από τον ήχος του κουδουνιού, φάνηκε μάλλον να
τους/τις δυσαρεστεί … Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν έντονη η διάθεση των

παιδιών να συνεχιστεί η συζήτηση, όπως είπαν, σε κάποιο άλλο χρόνο, προβάλλοντας
μάλιστα ως θετικό το γεγονός ότι θα μεσολαβήσει ένα χρονικό διάστημα το οποίο θα

τους δώσει τη δυνατότητα να ξανασκεφτούν τα ερωτήματα και τα διλλήματα όπως
είπαν τα οποία είχαν εγείρει το ενδιαφέρον τους και δεν είχαν απαντηθεί…

Συμπερασματικά

Σε έναν συγκριτικό απολογισμό των εμπειριών τόσο κατά την ερευνητική προσπάθεια

της πρώτης περιόδου όσο και της δεύτερης, θα πρέπει να συμπεριληφθεί η σημαντική

παράμετρος, η οποία αφορά στα διαφορετικά εκπαιδευτικά περιβάλλοντα κάθε τάξης,
η οποία είχε ήδη δημιουργήσει τη δική της κουλτούρα, με εμφανείς διαφοροποιήσεις

στη σχέση των παιδιών με την εκάστοτε δασκάλα, στις σχέσεις των παιδιών μεταξύ
τους, στη σχέση των παιδιών με το σχολείο και τη μάθηση. Σταδιακά λοιπόν:

1. Άλλοτε, τα παιδιά, περισσότερο προσαρμοσμένα στην παιδαγωγική τάξη,

αναζητούσαν τα μοτίβα της παιδαγωγικής διαδικασίας, όπως ήδη είχαν
σχηματιστεί στη συνείδησή τους: αναμονή για το συνηθισμένο τέλος του

παραμυθιού, μεγαλύτερη δέσμευση στο κείμενο, επιθυμία κοινής στάσης σε

426