Page 428 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

423
δείχνοντας μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μια τελικά κοινή στάση . Η
εξουσία η δική μου, ισχυρά καταχωρημένη στη συνείδηση των παιδιών και εξ
αρχής παραχωρημένη, μου έδινε το δικαίωμα της εύκολης (κατά-)χρήσης της
πατερναλιστικής μου κουλτούρας. Αισθανόμουν ισχυρή ακόμα και μέσα στην

ενσυνείδητη προσπάθειά μου να εγκαταλείψω την εξουσιαστική μου στάση

…Ήταν η παραχώρηση της εξουσίας περισσότερο ισχυρή από την δική μου
προσπάθεια να την εγκαταλείψω.

2. Άλλοτε, τα παιδιά βίωναν μια διαφορετική σχολική κουλτούρα. Λιγότερο

ενταγμένα στην παιδαγωγική τάξη, με έντονα ατίθασες συμπεριφορές, δεν είχαν
συνειδητοποιήσει μοτίβα της σχολικής πειθαρχίας, τα οποία να λειτουργούν

αναπαραγωγικά. Έτσι δεν ενδιαφέρθηκαν για τον τρόπο ολοκλήρωσης του
424
παραμυθιού ούτε για κάποια επικυρωμένη κοινή αξιακή δέσμευση . Η μεταξύ
τους αλληλεπίδραση μάλλον υποστήριξε μια περισσότερο ανεξάρτητη πορεία
σκέψης, η οποία αδιαφόρησε για μια απάντηση κοινής αποδοχής. Οι απαντήσεις

στα ερευνητικά τους ζητήματα ήταν συμπληρωματικές: δημιουργήθηκε ένας
αόρατος ιστός, ο οποίος αφενός υποστήριξε την συνοχή της σκέψης των

παιδιών αφετέρου ως συνθετικό στοιχείο επέτρεψε στα παιδιά να

λειτουργήσουν πραγματικά υποδειγματικά, συμπληρώνοντας την υπό
διαπραγμάτευση έννοια προσθέτοντας σε αυτήν το κάθε παιδί την δική του
προσωπική άποψη, η οποία ωστόσο είχε αναψηλαφιστεί και αναδομηθεί

λιγότερο ή περισσότερο μέσα από την συζήτηση.

423 «Πρόκειται για το θεμελιώδες ζήτημα της αναζήτησης της (μιας) αλήθειας ή (ενός) νοήματος
(ή της ύπαρξης αλήθειας ή νοήματος εντός της φιλοσοφικής κοινότητας έρευνας με
επιστημολογικές προεκτάσεις στην αντιπαράθεση ανάμεσα στην αποδοχή μιας καθολικής
αλήθειας και στις σχετικιστικές διαταραχές` εκεί καθολικότητα/αντικειμενικότητα και
σχετικισμός είναι πιθανές προϋποθέσεις ή απολήξεις της έρευνας εντός ενός ενεργού για τη
διαμόρφωση των κοινοτήτων έρευνας αλλά ήπιου τουλάχιστον στο πλαίσιο της Φιλοσοφίας για
Παιδιά κονστρουκτιβιστικού πνεύματος για μάθηση, το οποίο συναντά ευχαρίστως
πραγματιστική επιστημολογία και φιλοσοφία της παιδείας» (Θεοδωροπούλου, Έ., «Η διαλογική
εκζήτηση στην εκπαίδευση και η φιλοσοφική δυστροπία», ό.π., σ. 246).

424 Η Θεοδωροπούλου θέτει το ερώτημα: «πόσο ο διάλογος που κατευθύνεται συστηματικά προς
μια μεθοδολογική και θεωρητική ενότητα προς μια κατάληξη εξαντλεί τις βλέψεις του ακριβώς
ως διαλόγου, πόσο η προσήλωση στον στόχο της κοινής εύρεσης και της αλήθειας και της από
κοινού υποστήριξής της υποστηρίζει μια πραγματική «κοινότητα» και έναν πραγματικό (δηλαδή
εσαεί διακινδυνεύοντα) διάλογο;» (Στο ίδιο, σσ.245-247).

428