Page 46 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

αλλά ασταθή στιγμή και κρίνει ότι υπάρχει μονάχα ως συστατικό στοιχείο ενός πολύ
μεγαλύτερου συστήματος που επιδιώκει την ενότητα, του οποίου όμως το κέντρο

μετατοπίζεται συνεχώς, αναβάλλοντας έτσι την ύπαρξή του. Το βλέμμα-αντιβασιλέας
δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να προκύψει ή να υπάρξει απομονωμένο από τα άλλα

μέρη του συστήματος. Ο αντιβασιλέας δεν είναι το κέντρο του συστήματος, αλλά μια
λειτουργία, μολονότι κυβερνητική. Αυτό που επιδιώκει την ενότητα είναι το ίδιο το

σύστημα, που λειτουργεί ως μια διαμορφωτική ή συνθετική δύναμη, που αποσκοπεί
στην αυθυπέρβαση, την ενδυνάμωση και τη επαύξηση της ζωής. Αυτό το «σύστημα»

είναι φυσικά η βούληση για δύναμη, εκείνη η «ακόρεστη ιδιοποίηση», όπως ο Nietzsche

την αποκαλεί (§660), που οργανώνει την αριστοκρατία του σώματος.

Συμπέρασμα: Ένας συμβολισμός για το υποκείμενο

Σύμφωνα με την ερμηνεία του Nietzsche, η συνείδηση και οτιδήποτε εμφανίζεται στη
συνείδηση ως ενικότητα, συμπεριλαμβανομένου και του «βλέμματος», δεν είναι τίποτε

άλλο πέραν ενός παροδικού και κατά κάποιο τρόπο προσωρινού επιφαινόμενου της
30
βούλησης για δύναμη . Το βλέμμα-αντιβασιλέας, ως προοπτική ενικότητας, δεν είναι
31
τίποτα περισσότερο από το κεφάλι του τεράστιου ερπετού που λέγεται ζωή . Μάλιστα,
αυτή ακριβώς η αδυναμία του είναι που συντηρεί την ίδια τη ζωή ως βούληση για

δύναμη, καθώς μέσω αυτής αντιλαμβανόμαστε τη δική μας αδυναμία καθολικής
θεώρησης των πραγμάτων και συμπεραίνουμε ότι υπάρχει μια υποκειμενική, αόρατη

μπορεί να οργανώσει την προσήκουσα μάζα, σπάει στα δύο. Από την άλλη μεριά, μπορεί να
μετασχηματίσει ένα πιο αδύναμο υποκείμενο σε υπάλληλό του δίχως να το καταστρέψει, και ως
έναν ορισμένο βαθμό να σχηματίσει μια νέα ενότητα μαζί του. Καμιά ‘ουσία’, μάλλον κάτι που
δι’ εαυτό πασχίζει για ενδυνάμωση, και που θέλει να ‘διατηρήσει’ τον εαυτό του μόνον έμμεσα
(θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό του)» Βλ. Νίτσε, Φρ. Βούληση για Δύναμη, ό.π., §488. Για τη
διάσπαση στα δύο, πρβλ. §656.

30 Πρβλ. Στο ίδιο, §490. Γράφει στον αφορισμό 674: «Μέσα στην τρομερή πολλαπλότητα των
συμβάντων στο εσωτερικό ενός οργανισμού, το μέρος που γίνεται συνειδητό σε μας είναι απλό
μέσο […]Ολόκληρη η συνειδητή ζωή, το πνεύμα μαζί με την ψυχή […] σε ποιου πράγματος την
υπηρεσία εργάζονται; Στην υπηρεσία της μεγαλύτερης δυνατής τελειοποίησης των μέσων […]
των βασικών ζωικών λειτουργιών: προπαντός, της ενίσχυσης της ζωής. Αυτό που ονόμαζαν
«σώμα» και «σάρκα» είναι τέτοιας ανείπωτα μεγαλύτερης σημασίας: τα υπόλοιπα είναι ένα μικρό
συμπλήρωμα. Το καθήκον του περαιτέρω πλεξίματος της αλυσίδας της ζωής, και με τέτοιο
τρόπο που το σχοινί, να γίνεται ολοένα και πιο δυνατό --αυτό είναι το καθήκον» (Νίτσε, Φρ., Η
θέληση για δύναμη, ό.π.)

31 Πρβλ. Στο ίδιο, §577.

46