Page 36 - Amechanon_vol1_2016-18
P. 36

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846








                   Η φυσιολογία του υποκειμένου: ένας συμβολισμός για το μάτι


                                      La physiologie du sujet: un symbolisme pour l’œil


                                   The physiology of the subject: a symbolism for the eye



                                                                                      Αλέξιος Πέτρου

                                                                                 Πανεπιστήμιο Λευκωσίας


                   Σε  απόλυτη  αντίθεση  με  τη  σύγχρονη  φιλοσοφία,  που  από  τον  Descartes  μέχρι  τον  Hegel

                   φαίνεται να αποδέχεται την πρωτοκαθεδρία του σκεπτόμενου υποκειμένου ή της συνείδησης
                   ως του ενωτικού εκείνου πεδίου ή υποστρώματος της ταυτότητας που καθορίζει και στηρίζει
                   την ύπαρξη του κόσμου, το «υποκείμενο» για τον Nietzsche δεν είναι τίποτε άλλο από μια πίστη
                   που αν και μπορεί να είναι ωφέλιμη για τη ζωή, παραμένει μια μυθιστορία, μια διερμήνευση,

                   αλλά όχι ένα απόλυτο γεγονός ή μια αλήθεια. Η έγχρονη επιβεβαίωση της ταυτότητας του Εγώ
                   μας παρέχει την ευκαιρία για μια πιο ατομιστική θεώρηση του «υποκειμένου»: το υποκείμενο
                   δεν είναι τίποτα άλλο από τη στιγμή, είναι έγχρονο και πεπερασμένο, ενώ ταυτοχρόνως είναι

                   καταδικασμένο να περιπίπτει στη λησμονιά του Είναι σε κάθε επόμενη στιγμή. Η θεώρηση του
                   υποκειμένου ως πολλαπλότητας είναι τόσο ακριβής που δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο για
                   μεταφυσική παρηγοριά ή γαλήνη, αλλά αντιθέτως μας εκθέτει στη διονυσιακή υπερβολή της
                   ίδιας της διονυσιακής ζωής και που μας διαμελίζει. Όπως υποστηρίζει ο Nietzsche, η σκέψη, ως

                   ερμηνεία, είναι μια πράξη που δεν αναλαμβάνεται από ένα ενικό «υποκείμενο», αλλά από μια
                   πολύ πιο σύνθετη και μυστήρια συνέργεια ενστίκτων και δυνάμεων κυριαρχίας, που όλα μαζί
                   συνιστούν το φαινόμενο του ζωντανού σώματος.


                   Λέξεις-κλειδιά:  Nietzsche,  «υποκείμενο  ως  πολλαπλότητα»,  ζωντανό  σώμα,  έγχρονη  εμπειρία,  η
                   σκέψη ως πράξη.



                   La philosophie moderne, de Descartes à Hegel, semble assumer la primauté du sujet pensant ou de
                   la  conscience  considérée  en  tant  aue  champ  unitaire  ou  le  substrat  de  l’identité  qui  définit  et
                   soutient l’existence du monde. À l’opposé, le «sujet» d’après Nietzsche n’est rien d’autre qu’une

                   fiction,  une  croyance  qui,  même  si  elle  est  bénéfique  pour  la  vie,  ne  reste  au4une  fiction,  une
                   interprétation et non pas un fait absolu ou une vérité. Ainsi, la confirmation temporelle de l’identité




                                                           36
   31   32   33   34   35   36   37   38   39   40   41