Page 360 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

Η διαλογική κουλτούρα, ωστόσο οφείλει να αναπτύσσεται εκ των έσω ως επιλογή και

όχι ως εφαρμογή κανόνων που δίνονται, επαναλαμβάνονται και εν τέλει
εσωτερικεύονται ως συμπεριφορά (η οποία εκ των υστέρων θα από-δείξει ότι τα άτομα
ενεργούν δημοκρατικά). Το πεδίο της συζήτησης ως πεδίο ανάπτυξης της συνάλληλης

ελευθερίας, δεν μπορεί παρά να επιτρέπει πολλαπλούς ρυθμούς να διαπλέκονται και

πολλαπλές αναπτύξεις στάσεων και λόγου να συνυπάρχουν, εφόσον η έμφαση στην
ισότητα στη συμμετοχή σε συνδυασμό με την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, σημαίνει

ότι η συζήτηση γίνεται καταλύτης και καμίνι, όπου το μίγμα ελευθερίας σκέψης και
έκφρασης ισοζυγιάζονται, σταθμίζονται και ελέγχονται αμοιβαία σε μία διαρκή πάλη με

τα εσωτερικά στοιχεία που τις συγκροτούν σε συνδυασμό με την ικανότητα προσοχής
εντός της συζήτησης, όχι μόνο ως προσεκτικής ακρόασης, αλλά κυρίως ως ικανότητας

αναγνώρισης τόσο του άλλου προσώπου ως συνομιλητή/τριας όσο και των
λεπτομερειών που συγκροτούν τη διαδικασία - η προσοχή εμπεριέχει μία θεμελιώδη

359
σχέση με το χρόνο όσο και μία ηθική της υπομονής) .

Τότε επίσης, η συζήτηση γίνεται περισσότερο ικανή να ενσωματώσει στοιχεία από τη
θεωρία & την πρακτική της συζήτησης με φιλοσοφική στόχευση ή του φιλοσοφικού

διαλόγου. Συναφώς, η διαμόρφωση των κανόνων στην τάξη, έρχεται μετά από

συναπόφαση μεταξύ παιδιών και εκπαιδευτικού με δυνατότητα αναδιατύπωσης ή
ανάκλησής τους, εφόσον επαναπροσδιορίζονται από κοινού οι στόχοι, τα κριτήρια, οι
λόγοι, οι περιορισμοί που οδηγούν στην διαμόρφωση συστήματος κανόνων για τη

βοηθούν άλλα παιδιά να εκφραστούν αναδιατυπώνοντας και διευκρινίζοντας τις φράσεις τους,
προσπαθούν να κατανοήσουν τι λένε τα άλλα παιδιά ή ο/η εκπαιδευτικός.

Βλ. Sharp, A., M., «Το παιδί ως κριτικός», στο: Θεοδωροπούλου, Έ., (επιμ. μτφρ., εισαγ.),
Φιλοσοφία της Παιδείας: λόγοι, όψεις, διαδρομές, Αθήνα: Πεδίο, 2010, σσ. 359-376, &
Θεοδωροπούλου, Έ., Φιλοσοφία, φιλοσοφία είσαι εδώ; Κάνοντας φιλοσοφία με τα παιδιά, ό.π., σ.
367.

359 Η ελευθερία σκέψης συναρτάται με τη δυνατότητα αυθεντικότητας και αυτοδυναμίας της που
θεμελιώνουν και την αυθεντικότητα της ίδιας της συζήτησης, το ίδιο το νόημά της, τη
νομιμοποίησή της ως ερευνητικής διαδικασίας, όταν η σκέψη προσπαθεί να μην αναπαράγει,
ανεπεξέργαστα, άλλη σκέψη, να μην προκαταλαμβάνει τα συμπεράσματα στη βάση
απαντήσεων που συνδέονται με μορφές αυθεντίας, να μην προλαμβάνει το ζητούμενο για
λόγους συμμόρφωσης με το παραδεκτό ή να μην κάνει βιαστικά άλματα, προκειμένου να
επιταχύνει την κατάληξη λόγω ραθυμίας ή βιασύνης ή ακόμα να μην ενεργοποιείται μόνο ως
αντανακλαστική αντίδραση σε μια ερώτηση παθητικοποιώντας τα άτομα ή μηχανικοποιώντας
τη διαδικασία. Η αυθεντικότητα της σκέψης στο πλαίσιο της συζήτησης συνδέεται με τη γένεση
καλών ερωτημάτων καθώς και με την υπομονή της σκέψης καθώς επιλέγει να αντιμετωπίσει
αυτά τα ερωτήματα.

360