Page 364 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

και εντατικοποίησής τους προς μία αιχμή (ως σκοπό της όλης διαδικασίας σε ένα, για

παράδειγμα, εκπαιδευτικό περιβάλλον). Έτσι, είναι δυνατόν, να αντιληφθούμε το πεδίο
αυτό ως ένα ευρύ συζητητικό φάσμα εντός του οποίου αναπτύσσονται ποικίλες μορφές
συζήτησης που κλιμακωτά προσεγγίζουν τον διάλογο ως εντασιακή αιχμή τους (εκεί,

δηλαδή, όπου συστηματοποιούνται και κορυφώνονται σειρά χαρακτηριστικών τα

οποία εντοπίζονται διάσπαρτα και σε διαφορετικές εντάσεις στις μορφές συζήτησης
και τα οποία θα επιθυμούσαμε να εγκαταστήσουμε ως κομμάτι μιας διαλογικής
363
κουλτούρας) . Όλο αυτό το φάσμα επομένως, θα διασχίζεται από και θα κατανοείται
μέσα από μία διαλογική φιλοσοφία, στη βάση της οποίας οργανώνονται οι αρχές, οι

αξίες και τα κριτήρια, έτσι ώστε να είναι δυνατόν να συμβεί το πέρασμα προς διαλογικές
μορφές συζήτησης. Στη βάση ωστόσο αυτή, της κρισιμότητας της διαλογικότητας, θα

ήταν, αντίστροφα δυνατό, να θεωρηθεί ότι όλες οι μορφές συζήτησης κατατείνουν στο
να διαμορφώνουν, να περιγράφουν και να συμπληρώνουν το διαλογικό φάσμα, δηλαδή

ότι είναι μορφές διαλόγου (μεταξύ των οποίων και ο φιλοσοφικός). Σε κάθε περίπτωση,
οι διακρίσεις αυτές δεν μπορεί παρά να σχετίζονται και με την εννοιολόγηση στο

πλαίσιο διαφορετικών γλωσσών. Και ενώ, σε μία πρόσληψη στα ελληνικά του όλου
ζητήματος, η συ-ζήτηση μυητικά αναδεικνύει την κοινή αναζήτηση, ο διά-λογος

συστηματοποιεί και εμβαθύνει την έννοια της κοινότητας- έρευνας μέσω της
διαλεκτικότητας και της διαπολιτισμικότητας (με την έννοια της συνάντησης ανάμεσα

364
σε διαφορετικές κουλτούρες ). Ενδεχομένως, με αυτόν τον τρόπο, η συζήτηση
παραπέμπει σε μία διαπλάτυνση (για να συμπεριλάβει) και ο διάλογος σε μία εμβάθυνση

(για τις εγκάρσιες εκείνες κινήσεις που δημιουργούν κοινότητες, συμμείξεις).

363 Πρβ. Gregory, M., «Normative Dialogue Types in Philosophy for Children», Gifted Education
International, 22, 2007, σσ. 160-171.

364 «Η παιδαγωγική πράξη είναι στη βάση της μια ‘δια-πολιτισμική’ εμπειρία, στο μέτρο που
εκδιπλώνεται ως χάρτης στρατηγικών προσέγγισης του εγώ με το άλλο μέσα από τις άπειρες,
πιθανές τους θέσεις, ρόλους, ταυτότητες, προσέγγιση η οποία, βεβαίως, εδράζεται στη
προϋπόθεση-κίνητρο ότι το εγώ με το άλλο πρέπει να επικοινωνήσουν με στόχο την διά-πλαση
ή την ανά-ταξη αμφοτέρων (ως θετική σε κάθε περίπτωση διαδικασία) […] Η αντιπαράθεση του
εγώ με το εγώ νοείται ως αντιπαράθεση οιονεί «πολιτισμικών πεδίων»: η κουλτούρα της κριτικής
απόστασης του εγώ από τον εαυτό του (όπως αναλήφθηκε και θεματοποιήθηκε ιστορικά από
τη φιλοσοφία), της εσωτερικής διάστασης που αναπτύσσεται μέσα στον τόπο του εγώ, και η
οποία επιτρέπει και υποδέχεται την ανάπτυξη των διακριτών και αντιτιθέμενων πολιτιστικών
παραδειγμάτων, μπορεί να διαβαστεί και ως μια τρόπον τινά ‘«εσω»-διαπολιτισμικότητα’, μια
προεργασία, μια δοκιμή, ‘εξω’-διαπολιτισμικότητας» (Θεοδωροπούλου, Έ., «Ο Φιλόσοφος κι ο
αθλητής: μια ιστορία για τη διαπολιτισμικότητα», στο: Γκόβαρης, Χ., Θεοδωροπούλου, Ε.,
Κοντάκος, Α., (επιμ.), H Παιδαγωγική Πρόκληση της Πολυπολιτισμικότητας. Ζητήματα θεωρίας και
πράξης της Διαπολιτισμικής Παιδαγωγικής, Αθήνα: Ατραπός, 2007, σσ. 31-51).

364