Page 367 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

την έννοια, η αυτό/παρατήρηση στην τάξη θα κατέγραφε τις «κινήσεις» 367 (της

συζήτησης και όχι μόνο)– σταδιακά έτσι θα έπαιρνε το χαρακτήρα ενός πειραματισμού.
Μέσα από τις αναφαινόμενες ασυμφωνίες, αρρυθμίες, αποκλίσεις, υποχωρήσεις κατά
τη συλλειτουργία των προαναφερόμενων δυναμικών, εκεί όπου η διδασκαλία της

λογοτεχνίας συναντά τη φιλοσοφία και τη συζήτηση (ή η συζήτηση συναντά τη

λογοτεχνία και τη φιλοσοφία), αναδύεται πράγματι η πρόθεση μίας διερεύνησης, η
οποία βολιδοσκοπικά θα μπορέσει να φέρει στο φως τους ελάσσονες τόπους, όπου οι

συναντήσεις αυτές εμφανίζονται (άμεσα ή έμμεσα) όχι τόσο για να εγκαταστήσουν το
δικαίωμα ενός διδακτικού αντικειμένου (όπως η φιλοσοφία) να διεκδικεί την κατίσχυση

των προϋποθέσεων που προσιδιάζουν στην εισαγωγή και άσκησή του (ιδιαίτερα όταν
γίνεται επίκληση σε αυτό), αλλά κυρίως το δικαίωμα να μην αρθρώνεται ως μείζων

διδακτική επιλογή, αρκούμενο έκτοτε στη διεκδίκηση μιας ελάσσονος, κρίσιμης
368
ωστόσο, προσοχής στη λεπτομέρεια . Αυτή η ανάδυση, σταδιακά, δημιουργεί την
ανάγκη συστηματοποίησης μίας ερευνητικής προσέγγισης με χαρακτηριστικά, όπως
αυτά που καταγράφηκαν παραπάνω και ενδεχομένως με ισχυρότερες παρεμβατικές

χειρονομίες.

φιλοσοφική προσέγγιση ή φαίνεται ότι η λογοτεχνική ανάλυση σταματά, ενώ η φιλοσοφική
σκέψη προχωρά, ως προς τη σύγκριση της όλης διαδικασίας όπως εκτυλίχθηκε με αυτά που
συνήθως συμβαίνουν σε αντίστοιχη περίπτωση στην τάξη (αποκλίσεις, ομοιότητες), ως προς την
παιδαγωγική στάση του/τα εκπαιδευτικού, κ.ο.κ.ε.

367
Η έννοια της κίνησης εδώ νοείται χωρο-χρονικά (βλ. Θεοδωροπούλου, Έ., Η εγκοπή της
Φιλοσοφίας της Παιδείας: εισαγωγή, Αθήνα: Ατραπός, 2004/2011, σσ. 152-134 & Θεοδωροπούλου,
Έ., Φιλοσοφία της Παιδείας: λόγοι, όψεις, διαδρομές, ό.π., σσ. 378, 379, υποσημ. 2): «Θα ήταν
δυνατό ωστόσο, να μη χρησιμοποιηθεί ο όρος λειτουργία ή ο όρος εργασία, για να προσδιοριστεί
ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται η φιλοσοφία της παιδείας, αλλά ο όρος κίνηση. Θα
περιγραφόταν έτσι, το σκανδαλώδες ενός αντικειμένου που δεν εργάζεται, δεν λειτουργεί, αλλά
κινείται, αναβάλλοντας την σύμπηξή του αλλά όχι τη ροή του. Αυτό θα ήταν ήδη μια επιλογή, εάν
η σύμπηξη δεν είχε παρόλα αυτά συντελεστεί κατά κάποιο τρόπο από την ονοματοθεσία του.
Αναμοχλεύοντας έτσι την ιστορία και το συσσωρευμένο υλικό του, διακρίνουμε κινήσεις
(κυρίως, εάν θελήσουμε να δούμε με χαϊντεγγεριανό τρόπο την κατανόηση ως προηγούμενη του
νοήματος και εάν η κατανόηση ως αυτο-κατανόηση επίσης, είναι άνοιγμα στην ιστορικότητα,
προ-βολή του εαυτού) και οι κινήσεις αυτές ως κατανοήσεις προτρέπουν στην ερμηνεία - και ως
προς το ‘desideratum νοήματος’, η ερμηνεία μπορεί να αναλάβει την εκτύλιξη του νοήματος.
Κινήσεις αλληλοεπικαλυπτόμενες, συμβατικές, δοκιμαστικές, ακραιφνώς φιλοσοφικές ή οιονεί-
φιλοσοφικές, ασαφείς ή απόλυτα ρυθμισμένες, αδύνατες, προβλεπόμενες, συνθετικές,
σύντομες, αναπτυγμένες. Η καταγραφή των κινήσεων, αποσπασματική, δημιουργεί και
αποτυπώνει εικόνες του τόπου της Φιλοσοφίας της Παιδείας» (Θεοδωροπούλου, Η εγκοπή της
Φιλοσοφίας της Παιδείας: εισαγωγή, ό.π., σ. 152). Kινήσεις δηλαδή, που χαρτογραφούν ένα
δυναμικό πεδίο αναδεικνύοντας ερμηνευτικές διανοίξεις.

368
Πρβλ. Τhéodoropoulou, E., «Dos à dos avec l’abstraction. Pour une philosophie pratique
micrologique», Revista Itinenάrios de Filosofia da Educaçao, N.º 12, Ediçoes Afrontamento/ FCT, 2013,
σσ. 17-35.

367