Page 371 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

Δηλαδή, μετεξελικτικά, αυτή η ανάγνωση θα μπορούσε, σύμφωνα με την ίδια, να

σχετιστεί με την

«οργάνωση μιας φιλοσοφικής ματιάς επί του λογοτεχνικού κειμένου, όπου αυτό
εγκαθίσταται, μεθίσταται, συρρικνώνεται, εκτείνεται, διεισδύει και διαπλέει,
εμπεριέχεται και επισκέπτεται: είναι χειρονομία σκέψης του κειμένου, η οποία
οφείλει να αναληφθεί για να υπάρξει [...] Στην περίπτωση αυτής της προσέγγισης

το εκπαιδευτικό υλικό δεν είναι έκθεμα ή αφόρμηση και η φιλοσοφική έννοια
δεν είναι φακός που λειτουργεί στιγμιαία [... ] Η κίνηση του οιονεί φιλοσοφικού
ως κίνηση συνεχής εξωτερίκευσης, τριπλασιάζεται: εμμενής (ως αναδυόμενη

φιλοσοφικότητα του λογοτεχνικού), ανιχνευτική-ερμηνευτική (ως επι-
σκεπτόμενη φιλοσοφικότητα), μορφοποιητική-εφαρμοστική (ως
παρεμβαίνουσα φιλοσοφικότητα). Κι έτσι, ενώ η εκπαιδευτική πράξη

αναγνωρίζεται σε μία τάση περαίωσης, το δέσιμο της φιλοσοφίας με τη
375
λογοτεχνία είναι ένα non finito» .

Παρατηρήσεις και αυτο-παρατηρήσεις

Παρατηρώντας το βιβλίο ως μέσο: εικονογράφηση

Το βιβλίο που επιλέχτηκε, έδινε έμφαση στην εικονογράφηση, κάτι που επέτρεπε στη
376
διαδικασία, να υπάρχει «χώρος» για περισσότερη έκφραση και ταυτόχρονα έδινε τη

ενσυνείδητα εναποθέσει το υλικό αυτό στο κείμενο, ως φιλοσοφικό ψήγμα και μπορεί ο
αναγνώστης να το εντοπίσει, ή ακόμα και να μετασχηματίσει το μη φιλοσοφικό υλικό σε
φιλοσοφικό» (Θεοδωροπούλου, Έ., Η ανάγνωση κειμένων: Σχεδίασμα για την κατασκευή ενός
φιλοσοφικού παραδείγματος, ό.π. )

375 Θεοδωροπούλου, Έ., «’Κάτι μέσα του’: σημείωμα περί φιλοσοφικών ευρημάτων σε
λογοτεχνικoύς τόπους», στο: Αργυρίου, M., Θεοδωροπούλου, Έ., Πλήρη Κείμενα 6ου Διεθνούς
Συνεδρίου / Εκπαιδευτικές Διδακτικές 2015. Συνδέοντας διδακτικές μεθοδολογίες, δεξιότητες και
στάσεις απέναντι στην εκπαιδευτική πρακτική μέσα από τις Τέχνες, Τόμος Α-Β. Αθήνα: ΕΕΜΑΠΕ –
Εργαστήριο «Έρευνας στην Πρακτική και Εφαρμοσμένη Φιλοσοφία» (Ε.Ε.Π.Ε.Φ.), ΤΕΠΑΕΣ –
Πανεπιστήμιο Αιγαίου, 2019, σσ. 27-36/σ. 10.

376 Η σημαντικότητα της εικόνας στο κείμενο και στο λογοτεχνικό έργο γενικότερα
καταγράφεται από τους μελετητές ποικιλότροπα. Αναφέρεται ότι η εικόνα είναι δυνατόν να
εισάγει νέους τρόπους ώστε να βλέπουμε τα πράγματα, δηλαδή, νέες αντιλήψεις του
πραγματικού. Μπορεί να διευρύνει τις όψεις του ορατού, να αποκαλύψει αθέατες πλευρές της
πραγματικότητας, να ανοίξει νέους ορίζοντες πέρα από τα στενά τοπικά πλαίσια και τελικά να
φέρει σε επαφή πολιτισμούς (Βρύζας, Κ., «Τα παιδιά της εικόνας», στο: Κωνσταντινίδου-
Σέμογλου, Ο., (επιμ.), Εικόνα και Παιδί, Θεσσαλονίκη: Cannot Design Publications, 2005, σσ. 427-
438). Επίσης, τα εικονιστικά ερεθίσματα μας οδηγούν σε ένα είδος διαπραγμάτευσης της
πραγματικότητας, περισσότερο, ίσως, από τις εμπειρίες ή τη βίωση της ίδιας της

371