Page 378 - Amechanon_vol1_2016-18
P. 378

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846



                   Έδιναν  τις  απαντήσεις  τους,  έλεγαν  όσα  σκέφτονταν,  επαναλαμβάνοντας  αρκετά

                   συχνά πως όλα αυτά τα ήξεραν ήδη.

                          - «Ήταν ένα βιβλίο για μικρότερα παιδιά»… ειπώθηκε στο τέλος

                   Συχνά, η εικονογράφηση τους έδινε την εντύπωση ότι το βιβλίο απευθύνονταν σε μικρά
                   παιδιά,  διότι  όσο  μεγαλώνουν  συνηθίζουν  σε  λογοτεχνικά  κείμενα  με  εκτενέστερο
                   κείμενο και λιγότερες εικόνες.


                   Παρά τις δυσκολίες και τη δική μας αγωνία, για την εξέλιξη της συζήτησης, τα παιδιά
                   προχώρησαν στην «εξερεύνηση» του βιβλίου που τους δόθηκε, λέγοντας το καθένα ή

                   όλα μαζί τη σκέψη τους, τη γνώμη τους. Τις περισσότερες φορές, το ένα συνέχιζε τη
                   φράση του άλλου, ή απλά το καθένα τοποθετούνταν με αφορμή πάντα την εικόνα.


                          -   Μωρό είναι αυτό;
                          -   Μωρό είναι… μωρό που έχει μεγάλο κεφάλι…

                          -   Σιγά το μωρό… δεν είναι... κούκλα είναι… η αδερφή μου είναι μωρό αλλά δεν
                             είναι έτσι…πώς είναι έτσι αυτό…άσχημο είναι… η αδερφή μου είναι όμορφη.

                             Τα μωρά είναι όμορφα...

                   Κατά  τη  διάρκεια  της  διατύπωσης  των  σκέψεων  των  παιδιών,  δεν  υπήρχε  ποτέ
                   βεβαιότητα για τη χρονική στιγμή που θα έπρεπε να επιλέξουμε, ώστε η συζήτηση να

                   προχωρήσει - και δεν ξέραμε αν και πόσο έπρεπε τελικά να προχωρήσει. Ο φόβος για τη
                   διαχείριση της συζήτησης, πότε να διακοπεί ο λόγος κάποιου παιδιού (και γιατί), εάν θα


                   εικονογραφημένα βιβλία στην τάξη, ενισχύουν το νόημα του κειμένου με την προυπάρχουσα
                   γνώση,  οδηγώντας  τους/τις  μαθητές/τριες  στην  αποτελεσματικότερη  μάθηση.  Όλα  αυτά
                   οδηγούν και στην καλλιέργεια της ανάπτυξης του οπτικού γραμματισμού (visual literacy), που η
                   απόκτησή  του  θεωρείται  ιδιαίτερα  σημαντική  στην  εποχή  της  πολυτροπικότητας  που
                   διανύουμε.  Με  τον  όρο  οπτικός  γραμματισμός  εννοούμε  την  ικανότητα  να  διαβάζουμε,  να
                   ερμηνεύουμε  και  να  κατανοούμε  πληροφορίες  που  παρουσιάζονται  μέσα  από  εικόνες.  Η
                   ανάγνωση της εικόνας βοηθά το παιδί να συσχετίζει τη μορφή με το περιεχόμενο, το σημαίνον
                   με  το  σημαινόμενο,  διαδικασία  που  οδηγεί  στην  ενσωμάτωση  αφαιρετικών  δεξιοτήτων.  Η
                   εικόνα κινητοποιεί εξωλεκτικά στοιχεία, εγείρει συναισθήματα, φαντασία, συγκίνηση. Η εισβολή
                   των παιδιών μέσα σε εικονογραφημένα δρώμενα τους προσφέρει τη γνώση και τη χαρά της
                   συμμετοχικής δράσης στην παραγωγή νοημάτων και της δημιουργίας του δικού τους κόσμου. Η
                   σχέση εικόνας-παιδιού είναι σχέση αλληλεπίδρασης. Το παιδί δανείζεται στοιχεία από τον κόσμο
                   της εικόνας, τα προσαρμόζει στις ανάγκες της καθημερινότητάς του και τα ενσωματώνει, τα
                   χρησιμοποιεί,  δημιουργεί  συμπεριφορά,  προσθέτει  νέες  στις  ήδη  υπάρχουσες  εμπειρίες
                   (Γρόσδος,  Σ.,  «Οπτικοακουστικός  γραμματισμός:  Aπό  το  παιδί-καταναλωτή  στο  παιδί-
                   δημιουργό»,  Επιθεώρηση  Εκπαιδευτικών  θεμάτων,  2010,  σσ.  54-68,  Γιαννικοπούλου,  Α.,
                   «Εικονογραφημένα παιδικά βιβλία: Η αναγνωσιμότητα των εικόνων από παιδιά προσχολικής
                   ηλικίας», στο: Τζαφεροπούλου Μ., (επιμ.), Ο κόσμος της παιδικής λογοτεχνίας. Η συγγραφή και η
                   εικονογράφηση (τόμος Α΄), Αθήνα: Καστανιώτης-Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, 2001).



                                                           378
   373   374   375   376   377   378   379   380   381   382   383