Page 380 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

- Για τους/ις περισσότερους/ες μικρούς/ες μαθητές/τριες, η εικονογράφηση του βιβλίου

φάνηκε εξαιρετικά παιδική, «για μικρότερα παιδιά». Θεώρησαν πολύ πιο ώριμη και
έξυπνη τη δική τους ματιά, αφού, όπως συχνά ανέφεραν, οι εικόνες ήταν για «μωρά»
και όχι για εκείνους/ες που ήταν πια τόσο μεγάλοι/ες. Άρα, με δυσκολία ασχολήθηκαν

με την ιστορία, καθώς σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα, το βιβλίο αφορούσε πολύ

μικρότερα από εκείνα παιδιά. Φάνηκε πως έχουν συνηθίσει σε βιβλία, όπου οι μεγάλες
εικόνες και οι λίγες λέξεις αφορούν σε παιδιά που δεν ξέρουν καλά να γράφουν και να

διαβάζουν. Όσο μεγαλύτερα είναι τα παιδιά στο σχολείο, το λογοτεχνικό κείμενο, είναι
μεγαλύτερο. Μεγάλο κείμενο σημαίνει αυτόματα αναγνώστες- μεγάλα παιδιά, μικρό

384
κείμενο σημαίνει αναγνώστες-μικρά παιδιά, γεγονός .

Από την άλλη, οι εκπαιδευτικοί θεωρούν συνήθως αυτονόητο ότι οι μαθητές /τριες
διαβάζοντας ένα κείμενο, εύκολα θα μπορούν να απαντήσουν σε κάθε ερώτηση, ενώ τα

παιδιά έχουν καταλάβει από την πρώτη στιγμή που πηγαίνουν στο σχολείο, ότι εάν ο/η

εκπαιδευτικός ρωτάει, εκείνα πρέπει να συμμετέχουν, να απαντούν. Στα κείμενα που
«διδάσκονται» τις περισσότερες φορές, αναζητούν και βρίσκουν «έτοιμες» και τις
απαντήσεις που πρέπει να δώσουν. Και αν βρουν τις απαντήσεις αυτές μέσα στο

κείμενο, που όσο καλύτερα μαθαίνουν να διαβάζουν τόσο πιο γρήγορα και εύκολα

μπορούν και τις βρίσκουν, ικανοποιούν και την επιθυμία του/της δασκάλου/ας, ο/η
οποίος/α νιώθει πως επιτυγχάνει στον παιδαγωγικό του/της ρόλο, γίνεται
αποτελεσματικότερος/η. Η συνήθης διδακτική προσέγγιση στη σχολική τάξη,

εμπεριέχει σχεδόν πάντα τη στρατηγική της κατανόησης του κειμένου, και μια ιστορία

δίνει πάντα μια καλή ευκαιρία εξάσκησης των μαθητών/τριών προς την κατεύθυνση
αυτή, δηλαδή, της μελέτης και της κατανόησης. Οι ερωτήσεις κατανόησης, οι τεχνικές

εφαρμογές της μέσα από την εικαστική προσέγγιση ή την πραγματολογική και
γραμματολογική ανάλυση, στην περίπτωσή μας δεν χρησιμοποιήθηκαν, γιατί το

384 Η Αναγνωστοπούλου σημειώνει ότι οι μικρές ιστορίες είναι λογοτεχνικές ρεαλιστικές
διηγήσεις με θέματα το γύρω περιβάλλον, τις ανάγκες, τα προβλήματα και τα όνειρα των μικρών
παιδιών και επίσης ότι είναι το λογοτεχνικό είδος που τα παιδιά του νηπιαγωγείου αγαπούν όσο
και τα παραμύθια, διότι συνήθως αυτές αναφέρονται στη σύγχρονη ζωή, σε κοντινά πράγματα
και γεγονότα, σε βιώματα και επιθυμίες του μικρού παιδιού. Ο Σακελλαρίου εντάσσει τις μικρές
ιστορίες με εικόνες σε μια πρώτη μορφή ανάγνωσης απλήκαι άμεση. Είναι στην ουσία η μόνη
γλώσσα που τα μηνύματα της γίνονται κατανοητά από όλους πέρα από τα γλωσσικά σύνορα,
πέρα από συνήθειες και πολιτισμούς. Γι’ αυτό το λόγο και εικονογράφηση κυριαρχεί στη
διδασκαλία των παιδιών μικρής ηλικίας, κυρίως νηπίων και πρωτοσχολικής ηλικίας, όπου ο
γραπτός λόγος δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα (Γρόσδος, Σ., «Οπτικοακουστικός γραμματισμός: Aπό
το παιδί-καταναλωτή στο παιδί-δημιουργό», ό.π.).

380