Page 384 - Amechanon_vol1_2016-18

Amechanon, Vol. I / 2016-2018, ISSN: 2459-2846

συγκεκριμένες επιστημονικές θέσεις, παιδαγωγικές θεωρίες, βιώματα και εμπειρίες, ως

ατόμων δηλαδή με αντιλήψεις και στάσεις διαμορφωμένες. Επομένως, η φιλοσοφική
διάσταση της διαδικασίας συνδέεται με την προσπάθεια καταρχήν να παρατηρήσουμε
και να ελέγξουμε τη δική μας στάση και τις ενέργειές μας, καθώς στο πλαίσιο των

δραστηριοτήτων του Ε.Ε.Π.Φ., επιχειρούμε να περιορίσουμε τις προδιατεταγμένες

παρεμβάσεις, με την ενίσχυση, παράλληλα, της προσπάθειας των παιδιών να εξελίξουν
τη σκέψη τους.

Κυρίαρχο στοιχείο της «αυτο-παρατήρησης» ήταν η αμηχανία κατά την προσπάθεια

συστηματικής διαχείρισης της διδακτικής πράξης με έναν άλλο «τρόπο» καθώς και η
ανασφάλεια για το σωστό ή το λάθος, σε σχέση με τις «κόκκινες γραμμές» (βλ.

υποσημ.2). Το βιβλίο, το κείμενο ως υλικό, ήταν πάντα «εκεί», «παρόν» στη διαδικασία,
έδινε το ερέθισμα και την αφορμή της συζήτησης στον/στην καθένα, που θα

ακολουθούσε όμως τα δικά του κριτήρια και σκέψεις. Έτσι, η διαδικασία για τα παιδιά
που συμμετείχαν, φάνηκε οικεία, καθώς πολλές φορές έχουν βρεθεί γύρω από ένα

τραπέζι, μέσα σε μια ομάδα να επεξεργάζονται κάτι και, άλλωστε, αυτό θέλαμε εξαρχής:
να μην φανεί ότι επιχειρούμε κάτι διαφορετικό. Όμως, στην πραγματικότητα, η

προσπάθειά μας, διέφερε σε δυο βασικά σημεία: αρχικά, δεν υπήρχε διδακτικός στόχος,

όπως αυτός ορίζεται κάθε φορά για κάθε γνωστικό αντικείμενο, ενότητα ή κεφάλαιο,
και επίσης, το υλικό αυτή τη φορά, θα έπρεπε να λειτουργήσει ως αφορμή για την
εξέλιξη της διαδικασίας και όχι ως μέσο, όπως συνήθως συμβαίνει, όταν έχουμε να

επεξεργαστούμε έναν διδακτικό ή μαθησιακό στόχο. Αυτή ωστόσο η διαφορά δεν

ανακοινώθηκε ποτέ & δεν επιδείχθηκε.

Τελικά, κατά την εξέλιξη της παρατήρησης, φάνηκε ότι συχνά υπήρξε η ανάγκη
ενός/μιας ακόμη παρατηρητή/τριας, ώστε να μπορεί να επισημάνει τις λεκτικές αλλά και

τις μη λεκτικές παρεμβάσεις μας και τους έμμεσους και σύντομους τρόπους που
αναπτύχθηκαν, συνειδητά ή ασυνείδητα, για την αντιμετώπιση των ερωτημάτων των

παιδιών, αλλά και για την προώθηση της διαδικασίας. Στοιχεία, δηλαδή, τα οποία
διέφευγαν από εμάς κατά την προσπάθεια αυτοπαρατήρησης. Κι αυτό, διότι το

διδασκαλικό βίωμα είναι αρκετά ισχυρό, παρασύροντάς μας συχνά σε διαδρομές που
εγκλώβιζαν ίσως την σκέψη των παιδιών ή την έκαναν να επαναλαμβάνεται. Ακόμα

περισσότερο, εγκλώβιζαν την ίδια μας τη σκέψη.

384